Anneler EVLAT ÇOCUK ATÖLYESİ'ne geldi. Herşeyden habersiz gelenleri karşıdan izlemek heyecanlıydı, ama annelerin şaşkınlığı, heyecanı ve bir üzüntülü bir sevinçli bakışını izlemek bir başkaydı. Tuhaf bir gülümsemeyle onlardan gelecek tepkileri beklemek çok başka bir tecrübeymiş. Gelebilecek her tepkiye kendini hazırladığını düşünüyorsun ama yüreğin ağzınla miden arasında öyle bir gidip geliyor ki... "Allah'ım lütfen %100 onaylasınlar" diyor kalbin. Anneler yine bizim kalbimizi bizden önce duydular. Bizi üzmesinler diye değil, gerçekten gurur duydukları için, kendimizi başarılı hissettiğimizi gördükleri için onayladılar, takdir ettiler. Bu öyle bir gülümsemeydi. Akıllarına gelen ilk ve tek sıkıntı kuruluş aşamasında destek olamadıklarıydı. Aynı şekilde babalar da. Onlar da baba gerektiren işlerle nasıl başa çıktığımızı sordular, o işlere destek olamadıklarına üzüldüler. Mali işler, güç gerektiren işler ve hukuki işler. Ama yanımızda Muhammed Baba vardı. Ali Eren'in babası. Her türlü desteği güvenimizi arttırdı. Korkmadan yürüyebildik. Alper Dayı ve İlker Dayı (Ali Eren'in dayıları)'nın eli de hep sırtımızı pıtpıtladı. Anne babaların kendi destek kuvvet ekibi olmadan başarılı olduğumuzu görmeleri sanıyoruz içlerinde tuhaf bir üzüntü ve gurur karışımı yarattı. Yorulduğumuz ve sıkıldığımız için üzgün, başarabildiğimiz için gururlular. Şimdi geriye kalan eksikleri tamamlamakla meşguller. Bir köşesinden hafifletmek istiyorlar yükümüzü. Evlat sahibi olmakta bir sihir var, bir kez daha farkettik. Evlat'ın üzerinden bir yük aldığında o yük senin üzerine kesinlikle yüklenmiyor; evlat hafiflerken sen zaten uçmaya başlıyorsun bile...